Zijn contract in Amsterdam loopt nog twee jaar door en wat de toekomst daarna brengt, daarover heeft Gabri nog nauwelijks nagedacht. ,,Maar ik zou het wel mooi vinden om later te kunnen zeggen dat ik in al die jaren alleen voor Barcelona en Ajax heb gespeeld. Het zijn toch twee clubs die door de jaren heen een speciale connectie hebben opgebouwd.''
Wanneer Ajax vanmiddag met gepast respect de nieuwe kampioen van Nederland onthaalt, mag Louis van Gaal op ten minste één warme handdruk rekenen. In het kamp van de tegenstander komt de trainer van AZ een speler tegen die hij bijna tien jaar geleden liet debuteren in het eerste elftal van FC Barcelona. Real Zaragoza was de tegenstander, Gabriel García de la Torre weet het nog goed. Hij was een broekie van twintig jaar, dat zich in de jaren daarvoor had doen gelden in Barcelona B, het opleidingsteam van de Catalaanse grootmacht. Van Gaal haalde hem in de zomer van 1999 naar de A-selectie en op die 22ste augustus ging zijn droom dan eindelijk in vervulling. Een half uur voor tijd mocht hij invallen. Het klaterende applaus in Nou Camp was niet alleen bestemd voor de gewisselde Luis Enrique, het thuispubliek begroette er ook Gabri mee. Hij was eigen kweek en dus bij voorbaat sympathiek, in een seizoen waarin Barcelona met acht Nederlandse spelers op de loonlijst wellicht wat al te nadrukkelijk oranje kleurde.
Een paar maanden later nam Van Gaal geëmotioneerd ontslag bij de club die hij in de twee seizoenen daarvoor grote sportieve successen had geschonken. Zijn populariteit bij de pers en het Catalaanse publiek was tot een dieptepunt gedaald, maar Gabri spreekt nog immer in warme bewoordingen over de man die hij ook in het seizoen 2002-2003 nog even meemaakte bij Barcelona. ,,Van Gaal en Henk ten Cate zijn de twee belangrijkste trainers die ik in mijn carrière heb meegemaakt. Van Gaal heeft mij destijds de kans gegeven. Alleen al daarvoor zal ik hem altijd dankbaar blijven.''
Zonder in de keuken van AZ te kunnen kijken, schuift de Spaanse Ajacied een groot deel van de credits voor de Alkmaarse landstitel naar zijn voormalige leermeester. ,,Van Gaal slaagt er altijd in om het maximale uit een spelersgroep te halen, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Hij is ontzettend veeleisend. Het belangrijkste dat ik van hem geleerd heb, is altijd geconcentreerd en gefocust te blijven. Of het nu een eenvoudige training is of een belangrijke wedstrijd, bij hem mag je nooit verslappen.''
Nog los van de keren dat Ajax en de andere concurrenten het dit seizoen lieten afweten, valt er op het kampioenschap van AZ niets af te dingen, meent ook Gabri. ,,Hun seizoen is een rechte lijn. Over een heel jaar zijn ze verreweg de meest constante ploeg geweest. Dat is geen kwestie van geluk, maar van kwaliteit. Als je drie wedstrijden voor het einde twaalf punten voor staat, kan dat nooit toeval zijn.''
Met meer dan gemiddelde belangstelling volgt hij nog altijd de verrichtingen van zijn eerste liefde. Net als AZ oogt Barcelona dit seizoen zeldzaam soeverein, ook al bevindt Real Madrid zich met zes punten achterstand nog binnen schootsafstand en is de Spaanse titelrace dus nog lang niet gelopen. Gabri kijkt ook met bewondering naar Josep Guardiola, de jonge trainer die de scepter overnam van Frank Rijkaard en met wie hij nog samenspeelde. ,,Hij en ik schelen iets te veel in leeftijd om echt vrienden te zijn, maar we hebben wel veel gemeenschappelijke vrienden. Pep woonde vroeger in een dorpje zes kilometer verderop. Hij was toentertijd al een grootheid, waar je als jongetje tegenop keek. Wat hij presteert als trainer, is ongelofelijk. Niemand in Barcelona twijfelde aan zijn kwaliteiten, visie en verstand van voetbal en iedereen wist dat het er op een dag van zou komen. Maar nu al? Dat had geen weldenkend mens kunnen voorspellen.''
Als trotse Catalaan ziet hij vergenoegd dat zijn generatiegenoten Carles Puyol, Andres Iniesta, Xavi en Victor Valdes tegenwoordig steunpilaren zijn in een collectief met Lionel Messi, Samuel Eto’o en Thierry Henry als onstuitbare aanvalslinie. ''Het is een prachtig elftal, waar ik natuurlijk nog steeds grote verbondenheid mee voel. Al is het de laatste tijd niet zo emotioneel op Barcelona te zien voetballen op tv. Daar is het eigenlijk zelden spannend genoeg voor.''
Het is nu drie jaar geleden dat Gabri vertrok uit zijn vaderland. De drievoudig Spaans international had destijds een periode van aanhoudend blessureleed achter zich, waarin hij had moeten toezien hoe Barcelona onder leiding van Rijkaard weer uitgroeide tot een swingend geheel, dat met twee landstitels en bovenal de Champions League in 2006 ook grote successen vierde. Dat er na zijn langdurige afwezigheid nog een voorname rol voor Gabri zou zijn weggelegd, leek derhalve steeds onwaarschijnlijker. En dus besloot hij in te gaan op de uitnodiging van Henk ten Cate, die als assistent van Rijkaard in drie jaar tijd een vertrouwensband met de revaliderende middenvelder opbouwde en nu bij Ajax aan de slag ging. ,,Het was tijd voor iets anders. Mijn contract bij Barcelona liep af en ik wilde graag eens een tijdje in een ander land wonen.''
Het leven in Amsterdam bevalt hem nog altijd uitstekend. ,,Dat komt ook omdat ik hier bij de club vanaf het eerste begin heel goed ben opgevangen. Je zou misschien denken dat het voor mij als Spanjaard makkelijk is dat er hier veel Spaanstalige jongens in de selectie rondlopen: Oleguer, Dario Cvitanich, Luis Suarez, Bruno Silva. Maar dat geldt vooral voor dingen buiten het voetbal. Juist de mensen van binnen de club helpen je als buitenlander om je aan te passen aan de Nederlandse gebruiken.''
Wat nog ontbreekt aan zijn Amsterdamse periode, is sportief succes. Natuurlijk, Gabri maakte deel uit van de ploeg die in 2007 beslag legde op de KNVB Beker. Maar de prijs waar Ajax in al zijn geledingen naar smacht, is ook dit jaar buiten bereik gebleven, constateert de Spanjaard met spijt in zijn stem. ,,Je merkt aan alles dat deze club ontzettend aan een kampioenschap toe is. Iedereen werkt er keihard voor, maar toch is het al een paar jaar niet gelukt. Dat doet mij ook pijn. Ik denk dat het voor al die mensen een enorme morele injectie zou zijn als wij Ajax komend seizoen alsnog aan de titel helpen.''
Hoe lang hij Ajax nog trouw blijft? Gabri heeft er nog nauwelijks over nagedacht. Wat vaststaat, is dat het contract van de 30-jarige middenvelder nog loopt tot de zomer van 2011. Daarna ligt alles open. ,,Ik denk niet in jaren of getallen,’ zegt hij. ‘Maar ergens heb ik altijd wel in mijn hoofd gehad dat ik op mijn 34ste zou stoppen als voetballer. Als dat bij Ajax is, prima. Want ik zou het wel mooi vinden om later te kunnen zeggen dat ik in al die jaren alleen voor Barcelona en Ajax heb gespeeld. Het zijn toch twee clubs die door de jaren heen een speciale connectie hebben opgebouwd.''
Blessureleed
Zoals Ajax zichzelf rond deze tijd van het jaar maar wat graag had teruggezien op het bordes, spuitend met champagne en zwaaiend met de kampioensschaal, zo kan ook Gabriel García de la Torre zich wel een prettiger omgeving voorstellen dan het krachthonk van sportpark de Toekomst. Toch is dat tijdelijk het tweede thuis van de Spaanse Ajacied, juist nu de Eredivisie zijn ontknoping nadert en zijn team nog drie keer vol aan de bak moet om als tweede te kunnen eindigen. Gabri zal die cruciale wedstrijden tegen AZ, Sparta en FC Twente stuk voor stuk vanaf de tribune bekijken, nu hij worstelt met een blessure – niet voor het eerst dit seizoen. Drie weken terug verstuikte hij zijn rechterenkel, tijdens Jong Ajax-Jong Sparta. In dat duel maakte Gabri juist zijn rentree, nadat een scheurtje in een kuitspier en een lichte hersenschudding hem wekenlang aan de kant hadden gehouden. ,,Het is pure pech,'' zegt hij berustend. ,,Ik maakte een sprong en bij de landing voelde ik mijn enkel wegklappen. Het hoort er helaas bij. Wie voetbalt, kan geblesseerd raken. Dat is altijd vervelend, maar vooral in deze fase, nu de beslissingen vallen.''
Nog zeker twee weken denkt hij nodig te hebben om weer voluit te kunnen rennen. Tegen die tijd is de competitie al voorbij, een competitie die zowel voor Ajax als voor Gabri tamelijk teleurstellend is verlopen. Vooral door blessureleed was zijn inbreng geringer dan in voorgaande jaren. Slechts zestien keer deed de Spanjaard mee, tegen 31 en 26 optredens in de seizoenen hiervoor. ,,Voor mij zit er niets anders op dan revalideren en hard trainen om weer helemaal fit te worden. Ik richt me op het nieuwe seizoen. De voorbereiding begint al op 22 juni en tegen die tijd wil ik er staan.''
Wanneer Ajax vanmiddag met gepast respect de nieuwe kampioen van Nederland onthaalt, mag Louis van Gaal op ten minste één warme handdruk rekenen. In het kamp van de tegenstander komt de trainer van AZ een speler tegen die hij bijna tien jaar geleden liet debuteren in het eerste elftal van FC Barcelona. Real Zaragoza was de tegenstander, Gabriel García de la Torre weet het nog goed. Hij was een broekie van twintig jaar, dat zich in de jaren daarvoor had doen gelden in Barcelona B, het opleidingsteam van de Catalaanse grootmacht. Van Gaal haalde hem in de zomer van 1999 naar de A-selectie en op die 22ste augustus ging zijn droom dan eindelijk in vervulling. Een half uur voor tijd mocht hij invallen. Het klaterende applaus in Nou Camp was niet alleen bestemd voor de gewisselde Luis Enrique, het thuispubliek begroette er ook Gabri mee. Hij was eigen kweek en dus bij voorbaat sympathiek, in een seizoen waarin Barcelona met acht Nederlandse spelers op de loonlijst wellicht wat al te nadrukkelijk oranje kleurde.
Een paar maanden later nam Van Gaal geëmotioneerd ontslag bij de club die hij in de twee seizoenen daarvoor grote sportieve successen had geschonken. Zijn populariteit bij de pers en het Catalaanse publiek was tot een dieptepunt gedaald, maar Gabri spreekt nog immer in warme bewoordingen over de man die hij ook in het seizoen 2002-2003 nog even meemaakte bij Barcelona. ,,Van Gaal en Henk ten Cate zijn de twee belangrijkste trainers die ik in mijn carrière heb meegemaakt. Van Gaal heeft mij destijds de kans gegeven. Alleen al daarvoor zal ik hem altijd dankbaar blijven.''
Zonder in de keuken van AZ te kunnen kijken, schuift de Spaanse Ajacied een groot deel van de credits voor de Alkmaarse landstitel naar zijn voormalige leermeester. ,,Van Gaal slaagt er altijd in om het maximale uit een spelersgroep te halen, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Hij is ontzettend veeleisend. Het belangrijkste dat ik van hem geleerd heb, is altijd geconcentreerd en gefocust te blijven. Of het nu een eenvoudige training is of een belangrijke wedstrijd, bij hem mag je nooit verslappen.''
Nog los van de keren dat Ajax en de andere concurrenten het dit seizoen lieten afweten, valt er op het kampioenschap van AZ niets af te dingen, meent ook Gabri. ,,Hun seizoen is een rechte lijn. Over een heel jaar zijn ze verreweg de meest constante ploeg geweest. Dat is geen kwestie van geluk, maar van kwaliteit. Als je drie wedstrijden voor het einde twaalf punten voor staat, kan dat nooit toeval zijn.''
Met meer dan gemiddelde belangstelling volgt hij nog altijd de verrichtingen van zijn eerste liefde. Net als AZ oogt Barcelona dit seizoen zeldzaam soeverein, ook al bevindt Real Madrid zich met zes punten achterstand nog binnen schootsafstand en is de Spaanse titelrace dus nog lang niet gelopen. Gabri kijkt ook met bewondering naar Josep Guardiola, de jonge trainer die de scepter overnam van Frank Rijkaard en met wie hij nog samenspeelde. ,,Hij en ik schelen iets te veel in leeftijd om echt vrienden te zijn, maar we hebben wel veel gemeenschappelijke vrienden. Pep woonde vroeger in een dorpje zes kilometer verderop. Hij was toentertijd al een grootheid, waar je als jongetje tegenop keek. Wat hij presteert als trainer, is ongelofelijk. Niemand in Barcelona twijfelde aan zijn kwaliteiten, visie en verstand van voetbal en iedereen wist dat het er op een dag van zou komen. Maar nu al? Dat had geen weldenkend mens kunnen voorspellen.''
Als trotse Catalaan ziet hij vergenoegd dat zijn generatiegenoten Carles Puyol, Andres Iniesta, Xavi en Victor Valdes tegenwoordig steunpilaren zijn in een collectief met Lionel Messi, Samuel Eto’o en Thierry Henry als onstuitbare aanvalslinie. ''Het is een prachtig elftal, waar ik natuurlijk nog steeds grote verbondenheid mee voel. Al is het de laatste tijd niet zo emotioneel op Barcelona te zien voetballen op tv. Daar is het eigenlijk zelden spannend genoeg voor.''
Het is nu drie jaar geleden dat Gabri vertrok uit zijn vaderland. De drievoudig Spaans international had destijds een periode van aanhoudend blessureleed achter zich, waarin hij had moeten toezien hoe Barcelona onder leiding van Rijkaard weer uitgroeide tot een swingend geheel, dat met twee landstitels en bovenal de Champions League in 2006 ook grote successen vierde. Dat er na zijn langdurige afwezigheid nog een voorname rol voor Gabri zou zijn weggelegd, leek derhalve steeds onwaarschijnlijker. En dus besloot hij in te gaan op de uitnodiging van Henk ten Cate, die als assistent van Rijkaard in drie jaar tijd een vertrouwensband met de revaliderende middenvelder opbouwde en nu bij Ajax aan de slag ging. ,,Het was tijd voor iets anders. Mijn contract bij Barcelona liep af en ik wilde graag eens een tijdje in een ander land wonen.''
Het leven in Amsterdam bevalt hem nog altijd uitstekend. ,,Dat komt ook omdat ik hier bij de club vanaf het eerste begin heel goed ben opgevangen. Je zou misschien denken dat het voor mij als Spanjaard makkelijk is dat er hier veel Spaanstalige jongens in de selectie rondlopen: Oleguer, Dario Cvitanich, Luis Suarez, Bruno Silva. Maar dat geldt vooral voor dingen buiten het voetbal. Juist de mensen van binnen de club helpen je als buitenlander om je aan te passen aan de Nederlandse gebruiken.''
Wat nog ontbreekt aan zijn Amsterdamse periode, is sportief succes. Natuurlijk, Gabri maakte deel uit van de ploeg die in 2007 beslag legde op de KNVB Beker. Maar de prijs waar Ajax in al zijn geledingen naar smacht, is ook dit jaar buiten bereik gebleven, constateert de Spanjaard met spijt in zijn stem. ,,Je merkt aan alles dat deze club ontzettend aan een kampioenschap toe is. Iedereen werkt er keihard voor, maar toch is het al een paar jaar niet gelukt. Dat doet mij ook pijn. Ik denk dat het voor al die mensen een enorme morele injectie zou zijn als wij Ajax komend seizoen alsnog aan de titel helpen.''
Hoe lang hij Ajax nog trouw blijft? Gabri heeft er nog nauwelijks over nagedacht. Wat vaststaat, is dat het contract van de 30-jarige middenvelder nog loopt tot de zomer van 2011. Daarna ligt alles open. ,,Ik denk niet in jaren of getallen,’ zegt hij. ‘Maar ergens heb ik altijd wel in mijn hoofd gehad dat ik op mijn 34ste zou stoppen als voetballer. Als dat bij Ajax is, prima. Want ik zou het wel mooi vinden om later te kunnen zeggen dat ik in al die jaren alleen voor Barcelona en Ajax heb gespeeld. Het zijn toch twee clubs die door de jaren heen een speciale connectie hebben opgebouwd.''
Blessureleed
Zoals Ajax zichzelf rond deze tijd van het jaar maar wat graag had teruggezien op het bordes, spuitend met champagne en zwaaiend met de kampioensschaal, zo kan ook Gabriel García de la Torre zich wel een prettiger omgeving voorstellen dan het krachthonk van sportpark de Toekomst. Toch is dat tijdelijk het tweede thuis van de Spaanse Ajacied, juist nu de Eredivisie zijn ontknoping nadert en zijn team nog drie keer vol aan de bak moet om als tweede te kunnen eindigen. Gabri zal die cruciale wedstrijden tegen AZ, Sparta en FC Twente stuk voor stuk vanaf de tribune bekijken, nu hij worstelt met een blessure – niet voor het eerst dit seizoen. Drie weken terug verstuikte hij zijn rechterenkel, tijdens Jong Ajax-Jong Sparta. In dat duel maakte Gabri juist zijn rentree, nadat een scheurtje in een kuitspier en een lichte hersenschudding hem wekenlang aan de kant hadden gehouden. ,,Het is pure pech,'' zegt hij berustend. ,,Ik maakte een sprong en bij de landing voelde ik mijn enkel wegklappen. Het hoort er helaas bij. Wie voetbalt, kan geblesseerd raken. Dat is altijd vervelend, maar vooral in deze fase, nu de beslissingen vallen.''
Nog zeker twee weken denkt hij nodig te hebben om weer voluit te kunnen rennen. Tegen die tijd is de competitie al voorbij, een competitie die zowel voor Ajax als voor Gabri tamelijk teleurstellend is verlopen. Vooral door blessureleed was zijn inbreng geringer dan in voorgaande jaren. Slechts zestien keer deed de Spanjaard mee, tegen 31 en 26 optredens in de seizoenen hiervoor. ,,Voor mij zit er niets anders op dan revalideren en hard trainen om weer helemaal fit te worden. Ik richt me op het nieuwe seizoen. De voorbereiding begint al op 22 juni en tegen die tijd wil ik er staan.''
