Een vermoeidheidsbreuk in zijn rechterenkel verpestte het debuutjaar van Kolbeinn Sigthórsson bij Ajax. Dan maar dit seizoen, had de IJslander zich voorgenomen toen de bal in augustus weer begon te rollen. Welgeteld één competitiewedstrijd speelde hij, tegen zijn oude club AZ, toen nieuw blessureleed zijn wereld tijdelijk deed instorten. Nu is hij terug, klaar om mee te strijden op de drie fronten waarop Ajax nog actief is. ,,De enige manier om die lijdensweg de moeite waard te laten zijn is nu alles te geven als ik op het veld sta. En er tegelijk intens van te genieten."
TEKST MAARTEN DEKKER
Het was misschien maar een kwartiertje, in een bekerpotje dat al grotendeels van zijn spanning beroofd was, maar die laatste vijftien minuten van Vitesse-Ajax (0-4) waren voor Kolbeinn Sigthórsson meer dan voldoende om zijn punt te maken. De IJslandse spits is fit en gretig. Eindelijk fit. En ontzettend gretig. Zo’n beetje zijn eerste actie in het troosteloze stadionnetje in Emmen was die avond al direct alleszeggend: een sprintje in de diepte, listig voor de verkeerd opgestelde en te laat ingrijpende Patrick van Aanholt langs kruisen en hop: dankbaar naar het natte gras. Om ook direct weer op te staan en de bal te omhelzen, als een kostbaar kleinood dat hij nooit meer uit handen zou geven. Sigthórsson moest en zou die strafschop nemen, als genoegdoening voor alle leed en tegenslag waarmee hij had afgerekend. Maar het mocht niet. Terugkijkend maakte dat niet eens zo veel uit, zoals het ook geen hoofdzaak was dat Sigthórsson de door Lasse Schöne gemiste penalty in de rebound alsnog tot doelpunt promoveerde en ook de vierde Amsterdamse treffer voor zijn rekening nam: hij had zijn punt al lang gemaakt.
Eindelijk fit, dat is hij. Bijna twee jaar sinds hij de overstap maakte van AZ naar Ajax kan Kolbeinn Sigthórsson niet anders dan teleurgesteld zijn over wat hij zijn club tot dusver heeft kunnen brengen. Zijn entree in de zomer van 2011 was nog alleszins hoopgevend. Tot hij zich begin oktober van dat jaar moest laten wisselen in een wedstrijd tegen FC Groningen. De diagnose? Een stressfractuur in zijn rechterenkel, een zogeheten vermoeidheidsbreuk. Pas aan het einde van het seizoen, toen Ajax als een soepel marcherende machine zijn tweede successievelijke landstitel ophaalde, kon Sigthórsson nog wat speeltijd meepikken.
Zijn ambities bij de start van dit seizoen waren er des te groter op, en de klap dus des te harder toen het noodlot andermaal om de hoek kwam kijken. Dit moest zijn jaar worden, een jaar waarin het Amsterdamse publiek eindelijk de ware Kolbeinn zou zien en waarin hij een belangrijke rol in een nieuw kampioenschap zou spelen. Maar de IJslander maakte alleen de eerste competitiewedstrijd (2-2 tegen zijn oude club AZ, waarin hij met een late gelijkmaker een punt redde) mee. Daarna beschadigde hij zijn linkerschouder tijdens een sessie in het krachthonk, waarna niets anders restte dan een operatie en een nieuwe, maandenlange herstelperiode. Zo moeilijk als hij het er toen mee had, zo summier praat hij er nu over. Bij voorkeur helemaal niet.
Het is niet te zeggen waar de 22-jarige spits had gestaan in zijn ontwikkeling zonder dat vuistdikke medische dossier. Allicht zou hij een nog betere en sterkere speler zijn dan hij nu is, maar gek genoeg voelt Sigthórsson zich ook na anderhalf jaar hoofdzakelijk revalideren en trainen toch een verbeterde versie van de aanvaller die twee jaar terug van AZ naar Ajax kwam. ,,Uiteraard leer je het meeste van wedstrijden spelen en dat zijn ook de momenten waarop je als team naar een hoger niveau kunt groeien. Als er wisselwerking ontstaat. Daar pluk je als individuele speler ook de vruchten van. Maar dat ik lange tijd geen wedstrijden heb gespeeld, wil niet zeggen dat ik in die periode niets geleerd heb. Door veel te kijken naar voetbal en erover te praten word je ook wijzer, vooral tactisch. Ik ben nu een slimmere speler dan toen ik binnenkwam, dat weet ik zeker."
VERSLINGERD AAN DE BAL
Anderhalf jaar terug spraken we elkaar ook al eens. Omdat kort daarna de enkel begon tegen te sputteren, kwam het er nooit meer van om dat interview te publiceren. Kolbeinn Sigthórsson vertelde destijds over Reykjavik, de hoofdstad van IJsland, waar hij opgroeide. ,,Ik heb drie broers en vier zussen. Dat is een heel grote gezin, zeker voor IJslandse begrippen. Zodra ik kon rennen, was ik verslingerd aan voetballen. Het werd ook aangemoedigd vanuit mijn familie. Ze wisten dat ze geen omkijken naar mij hadden, zodra ze me een bal gaven. Dan kon ik uren bezig zijn.''
Hij is de jongste van de vier Sigthór-zonen. Allemaal voetballen ze, of hebben ze dat gedaan. De oudste van het stel, de nu 35-jarige Andri, was ook spits. Van zijn zeventiende tot zijn twintigste speelde hij bij Bayern München. Kolbeinn: ,,Het eerste heeft hij nooit gehaald. Hij speelde met de reserves, op amateurniveau. Later heeft hij nog in Oostenrijk en in Noorwegen gezeten, bij Salzburg en Molde.'' Een zware knieblessure betekende het een einde van Andri’s carrière, waarin hij ook nog zeven interlands speelde.
Zijn jongere broertje is dat aantal inmiddels al ruim gepasseerd. Hij legt uit dat je als IJslandse jongen eigenlijk maar twee opties hebt: voetballen of handballen. ,,Handbal is een echt een grote sport bij ons. Pas de laatste jaren is het echt voorbijgestreefd door het voetbal. Dat heeft meer internationale exposure.''
En het heeft ook te maken met de goede, nieuwe lichting spelers die op hun eigen, bescheiden wijze furore maken op het Europese vasteland. ,,Van de oude garde in het nationale team zijn eigenlijk alleen nog Eidur Gudjohnsen en oud-AZ-speler Gretar Steinsson over. De overgrote meerderheid is ongeveer mijn leeftijd, begin twintig. Die nieuwe generatie heeft het overgenomen.''
De beste voetballers van het eiland zoeken onvermijdelijk en op prille leeftijd hun heil overzees, vertelt Sigthórsson. ,,Clubvoetbal in IJsland stelt niet veel voor. De beste teams zouden hier misschien mee kunnen komen in de Jupiler League, maar dat is het dan ook wel.'' De introductie van kunstgras heeft al veel geholpen. Door de lange, strenge winters op IJsland wordt de competitie ’s zomers afgewerkt. Het is nog niet zo lang geleden dat dat hoofdzakelijk gebeurde op zanderige vlaktes vol met stenen. ,,De bal sprong alle kanten op,'' herinnert Sigthórsson zich. ,,Zo vormde je wel een sterk karakter, maar je werd er zeker geen goede voetballer van. De laatste jaren is er gelukkig veel verbeterd in de faciliteiten. Er staan nu ook een paar grote hallen, een beetje vergelijkbaar met de ballonhal hier op de Toekomst.''
Zelf was hij 16 jaar toen hij de oversteek waagde. ,,Ja, dat is best jong. Maar als je als IJslandse jongen echt iets wilt bereiken in het voetbal, moet je zo snel mogelijk naar een goede competitie, zoals hier in Nederland. Thuisblijven is geen alternatief. Daarnaast is het zo dat je in die jaren voor je twintigste het makkelijkste leert. Je bent ergens nog een kind en pikt dingen sneller op dan wanneer je al wat ouder bent. Zoals het ook met lesstof op school werkt.''
Hij weet nog goed hoe hij voor het eerst bij AZ kwam, hopend om die club tijdens een trainingsstage te overtuigen van zijn kunnen. ,,Maar het was midden in de winter. Hier in Nederland kon op dat moment prima gevoetbald worden, maar in IJsland lag alles stil. En ik had dus ook al een poosje geen wedstrijden gespeeld, alleen maar een beetje voor mezelf op die stenen vlaktes getraind. Ik kwam dus bepaald niet in topvorm naar AZ toe. Na die stage zeiden ze dat ze wel mijn potentieel zagen en dat ze me zouden blijven volgen. Dat is ook gebeurd. Een half jaar later, toen ik een paar goede wedstrijden had gespeeld met de nationale jeugdploeg, wilden ze me alsnog hebben.''
Soms was het een eenzaam bestaan, erkent hij, maar dramatisch moeten we er zeker niet over doen. ,,Het scheelde dat er ook andere IJslanders bij AZ waren. Johann Berg Gudmundsson, die er nu nog steeds speelt. En in mijn eerste jaar stond Joey Gudjonsson er ook nog onder contract. Hij is een van mijn beste jeugdvrienden, het was puur toeval dat we elkaar hier weer tegenkwamen. Hij heeft dat seizoen amper wedstrijden gespeeld, maar het was voor mij wel fijn dat hij er was.''
Toen hij zijn eerste contract tekende in Alkmaar was Sigthórsson amper 17 jaar, maar van rustig instromen was geen sprake. De aanvaller sloot direct aan bij de selectie van toenmalig AZ-trainer Louis van Gaal.
BLESSURELEED
Voor hij goed en wel aan dat niveau had kunnen wennen, ging het mis. ,,In die periode is mijn schouder een keer uit de kom geraakt en later brak ik mijn enkel,'' somt hij op, uiterlijk onaangedaan. ,,Twee jaar lang heb ik eigenlijk niets kunnen doen, nauwelijks kunnen tonen wat ik in mijn mars had. Toen ik eenmaal echt fit was, ging het ook meteen lopen. Ik speelde dat seizoen 32 wedstrijden in de eredivisie, maakte vijftien goals. Eigenlijk vanuit het niets.'' Hoogtepunt was zonder meer de thuiswedstrijd tegen VVV, waarin de jonge IJslander vijf keer scoorde. ,,Zoiets gebeurt je in je hele carrière misschien maar één keer. Direct na die wedstrijd besefte ik dat al.''
Zijn successeizoen leverde hem belangstelling op uit alle windstreken, maar voor Sigthórsson stond al vrij snel vast dat zijn volgende bestemming Amsterdam zou zijn. ,,Ajax is een club waar je als klein jongetje in het buitenland van droomt. Ik keek altijd al graag naar het voetbal dat ze speelden. Voeg daarbij dat ze net kampioen waren geworden en dus de Champions League in gingen en de keuze was echt niet moeilijk voor mij.''
Het voelde ook als een natuurlijke stap, een logisch vervolg in het land waar hij zich juist begon thuis te voelen. Ontzettend gretig is hij. Ajax’ nummer 9 voelt enerzijds de drang om zich eindelijk te bewijzen tegenover de mensen die hem twee zomers terug zo graag naar Amsterdam zagen komen, maar sinds zijn komst nog veel te weinig van zijn kwaliteiten hebben kunnen genieten.
Maar bovenal beloont Sigthórsson zichzelf ermee, voor al die maanden harde arbeid, die vaak monotone en soms deprimerende herstelwerkzaamheden aan zijn lichaam. ,,De enige manier om die lijdensweg de moeite waard te laten zijn is nu alles te geven als ik op het veld sta. En er tegelijk intens van te genieten. Vanavond tegen Steaua kijk ik ernaar uit om weer voor eigen publiek te spelen. Ik zal nooit vergeten hoe dat vorig jaar was, toen ik als reserve ging warmlopen tijdens de wedstrijd tegen Heracles. De hele Arena juichte me toe. Ik heb me zelden zo goed gevoeld als die middag.''
(Publicatiedatum: 14 februari 2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten